کتاب سرگذشت سیاسی ناصر خان قشقایی

سرآغاز کتاب سرگذشت سیاسی ناصر خان قشقایی - رهبر سیاسی و ایلخان قوم قشقایی در ایران

محمد ناصرخان معروف به ناصرخان، پسر صولت الدوله قشقایی است. او در زمان رضاشاه و از ابتدای سلطنت محمد رضاشاه تا کودتای سال ۱۳۳۲ «ایلخان» ایل  ترک زبان قشقایی در جنوب ایران بود. علاوه بر این، در زمان پهلوی اول در انتخابات چند دوره از مجلس شورای ملّی به نمایندگی و وکالت مجلس شورای ملّی انتخاب شد و یک دوره نیز نماینده انتصابی محمد رضا شاه در مجلس سنا بود. وی تا زمان انحلال مجلس سنا در سال ۱۳۳۱ در پی جریانات ملّی شدن نفت ، سمت سناتور انتصابی شاه در مجلس سنا را بر عهده داشت. رویدادهای مهم دوره زندگی وی را  می توان به چهار بخش تقسیم کرد:

۱.فعالیت های سیاسی در کنار پدرش صولت الدوله که از زمان جنگ قشقایی ها و انگلیسی ها  در سال ۱۲۹۸ ش آغاز و تا سال ۱۳۱۱ شمسی به مدت چهارده سال بدرازا کشیده است. در این دوره وی  برای نخستین بار به فرمان دکتر مصدق والی فارس، ایل خان ایل بزرگ قشقایی شد و پس از حکومت دکتر مصدق در فارس به کمک و کوشش پدرش یک قرارداد نفت، مشابه پیمان نامه شرکت نفت ایران و انگلیس را با بختیاری ها منعقد کرد. اما به دلیل تحکیم قدرت دولت و تسلط رضا شاه بر کشور  ایران، عایدی خاصی از این قرارداد نصیب وی و خانواده صولت الدوله ایلخان قشقایی نشد.

۲. دوره رضا شاه :   حکومت رضا شاه، دوره ای است که در آن همه  قدرتمندان منطقه ای ایران از جمله ایلخان قشقایی، توان و جایگاه طولانی خود را در کشور از دست دادند. صولت الدوله و پسرش ناصرخان هر دو از ریاست و رهبری ایل قشقایی برکنار شده و به صورت غیر مستقیم به حالت تبعید به نمایندگی از مردم قشقایی وارد مجلس شورای ملّی  در تهران شدند.  در همین دوره رضا شاه دست به  خلع سلاح و اسکان عشایر  زد و مدیریت ایل را به نظامیان خود سپرد . عدم درایت نظامیان  و سخت گیری فراوان توسط آنان سبب شورش ایل شد و اولین رو در رویی بین عشایر قشقایی و ارتش رضا شاهی در همین دوره شکل گرفت. به دلیل این درگیری صولت الدوله  که در تهران بود دستگیر شد ولی شکست نظامیان دولتی در جنگ با تفنگداران قشقایی، سبب رهایی وی از زندان رضا شاهی شد.. مجددا دو سال بعد بین ایل مزبور و ارتش در گیری دیگری در گرفت این بار ارتش  که دارای سازمان دهی و امکانات بهتری شده بود، توانست نیروی قشقایی را شکست داده و  شورش را مهار کند. پس از این پیروزی بود که رضا شاه، قصد پیشین خود را برای برکناری سران قشقایی از قدرت  را به اجرا گذاشت و از ناصرخان و پدرش صولت الدوله را که هر دو نماینده مجلس شورای ملّی بودند سلب صلاحیت کرده و آن ها را روانه زندان کرد. صولت الدوله، پدر ناصر خان در زندان درگذشت و ناصرخان به حبس خانگی در تهران و شهریار گرفتار شد. این ایام دوازده سال به طول انجامید و  تا حمله متفقین به ایران و برکناری رضا شاه از تاج و تخت ایران به درازا کشید.

۳.دوران شهرت و اقتدار در کار سیاسی(۱۳۲۱ -۱۳۳۲): پس از حمله متفقین به ایران و برکناری رضا شاه، ناصرخان از حبس خانگی فرار کرد و به فارس و به میان ایل قشقایی برگشت. با وجود این که  در دوره رضاشاه عشایر  خلع سلاح شده و بسیاری از اسلحه های خود را از دست داده بودند، ناصرخان توانست که سپاهی گرد آورده و آن ها را مسلح کند و در یک درگیری خونین موسوم به جنگ سمیرم  با ارتش ایران  رو در رو قرار گرفت. ارتش ایران که به دلیل حمله متفقین از هم پاشیده شده و دچار ضعف و بی نظمی شده بود و آمادگی برای این  مقابله داخلی را نداشت ، از سپاهیان ناصرخان شکست خورد . ناصر خان موفق شد که  پادگان شهر را سمیرم را تسخیر و نیروی های دولتی را وادار به تسلیم نماید.

 او توانست در اولین اقدام خود، خواسته هایش را به حکومت در تهران تحمیل و امتیازات بزرگی از دولت کسب کند . از این دوره او یک نوع خود مختاری برای ریاستش بر ایل قشقایی  و سایر عشایر در جنوب ایران به دست آورد و جایگاه و موقعیت مهم و ویژه ای در فارس و ایران  نصیب خود و برادرانش کند.

سه سال بعد نیز هنگام شورش فرقه دمکرات در آذربایجان ناصرخان به همراه سایر عشایر در منطقه جنوب ایران نیز  نهضت مقاومت جنوب را برای یک نوع استقلال یا خود مختاری مشابه شمال ایران  در جنوب کشور راه اندازی کرد و شهرهای بوشهر و کازرون را تسخیر کرد و شیراز را به محاصره نیروی های خود  در آورد. سرانجام پس از مذاکرات متعددی با قوام السلطنه  نخست وزیر و نمایندگان اعزامی او به شیراز ، ناصرخان توانست با قبولاندن برخی از خواسته های جدیدش  به دولت، ترک مخاصمه نماید. بعد از این درگیری در تمام در دوره محمد رضا شاه تا کودتای سال ۱۳۳۲ وی یکی  از قدرتمندترین و با نفوذ ترین افراد سیاسی در استان فارس بود.

با تشکیل جبهه ملی ایران به رهبری دکتر مصدق  ناصرخان و برادرانش به عضویت جبهه ملّی ایران درآمدند.. در همه ایام ملی شدن نفت و در دوران وزارت دکتر مصدق، از علاقمندان و طرفداران جدی و پایدار دکتر مصدق شدند دلیل این علاقه و وابستگی به مصدق، به گفته ناصرخان، دشمنی مصدق به محمد رضا شاه بود چون ناصرخان پس از درگذشت پدرش در زندان و زندانی شدن وی در خانه به مدت بیش از ده سال، یکی از دشمنان شاه شده بود و از هر فرصتی برای از بین بردن شاه استفاده می کرد، همیاری و همکاری با مصدق را برای رسیدن به هدف خود که همان از بین بردن شاه بود انتخاب کرد. دلیل دیگر نیز آشنایی پدرش با دکتر مصدق سبب شده بود که ارتباط وی با دکتر مصدق تسهیل شده و مصدق امکانات و فرصتهای مناسبی در اختیار برادران قشقایی گذاشته بود و آنان در این دوره فرمانروای پر اختیاری در میان ایل قشقایی و فارس شده بودند.

 ناصرخان  و برادرانش روابط دوستانه ای نیز با ماموران سیاسی آمریکا داشتند . وی در سفرهای خود به آمریکا تلاش زیادی بکار برد که سیاست های مصدق را برای دولتمردان آمریکایی تشریح کرده و همکاری آنان را برای کمک به دکتر مصدق جلب نماید.

بر اساس گزارش ماموران و جاسوسان آمریکایی در ایران، حزب  کمونیست توده در دوره دکتر مصدق یکی از خطرناکترین نیروی موجود در ایران معرفی شده بود. همزمان با ملی شدن نفت در ایران، دولتمردان آمریکایی بر این تصور بودند که دولت ملی دکتر مصدق توسط حزب توده ایران سرنگون شده و حکومت در ایران کمونیستی خواهد شد.

 در اسناد دولتی آمریکا مدارکی منتشر شده است که دولت آمریکا  در یک طرح داخلی پیش بینی کرده بود که در صورتی که دولت دکتر مصدق توسط حزب توده سقوط نماید و یک دولت کمونیست در ایران تشکیل شود، دولت آمریکا برای مبارزه با دولت کمونیستها در ایران، یک نیروی پارتیزانی با همکاری عشایر قشقایی تشکیل داده و جنگ و گریز ه راه می انداخت. مدرکی مشخصی در رابطه با  اطلاع و یا اعلام همکاری و موافقت ایلخان قشقایی و برادرانش با آمریکایی ها در این اسناد دیده نمی شود.

بعد از همکاری دولت آمریکا و انگلستان برای سرنگونی دکتر مصدق ، کودتاگران آمریکایی قبل از اجرای کودتای ۲۸ مرداد با برادران قشقایی در تماس بوده و از آنان تقاضای همکاری کرده و اعلام کرده بودند که اگر همکاری نمی کنند لااقل بی طرف باقی بمانند. آنان برای تصمیم گیری دو ماه وقت خواسته بودند ولی آمریکایی ها تصمیم خود را برای کودتا به آن ها اعلام کرده بودند. برادران قشقایی با وجود اطلاع از برنامه کودتا  تلاشی برای جلوگیری از آن کودتا بعمل نیاورده و به دکتر مصدق نیز به طور صریح اطلاع ندادند.  همه برادران در روز کودتا تهران را  به سوی ایل در فارس حرکت کرده بودند. تا کنون سند و نوشته ای برای این اقدام برادران قشقایی در روز کودتا به دست نیامده است.

با وقوع و پیروزی کودتای ۲۸ مرداده ۱۳۳۲ وی و برادرانش بر خلاف بسیاری از همراهان دکتر مصدق همچنان به حمایت از دکتر مصدق ادامه دادند و در صدد بر آمدند که از طریق نیروهای قشقایی با دولت جدید کودتا  تیمسار زاهدی مبارزه کنند. اما ،به سبب  تلاش های دولت کودتا  و کمک دولت آمریکا  و اقدامات اصل چهار در شیراز- اتحادیه ایل قشقایی در برابر دولت کودتا از هم پاشید و برادران قشقایی در این اقدام ناموفق شده و شکست را پذیرا و در برابر دولت تسلیم شدند . این شکست و تسلیم سبب شد که خاندان وی هر چه در طول زمان های دراز  به دست آورده بودند از دست دادند . از جمله ریاست ایل، سرزمین ها و دهات زیادی که تحت مالکیت آنان بود، پست و مقام های رسمی و غیر رسمی ........ و سر انجام  سه تن از چهار برادران تنها جان خود را نجات دادند و به خارج از ایران پناه ببرند. 

برادر ناصرخان، ملک منصورخان در کتاب خاطرات خود می نویسد: پس از مدتی نهضت ملّی شدن نفت پیش آمد . ما چهار برادر می بایست تصمیم می گرفتیم که چه بکنیم. ناصرخان سناتور و محمد حسین خان و خسروخان نماینده مجلس بودند .آن ها حتما باید تکلیف خود را (با دولت دکتر مصدق) مشخص می کردند. محمد حسین خان و خسروخان که در مجلس بودند طرفداری خود را از نهضت ملّی شدن نفت اعلام کردند.من هم که در ایل بودم از طرف ایل قشقایی از دکتر مصدق و تصمیم برادرانم پشتیبانی کردم .ناصرخان هم همین طور از مصدق حمایت کرد .این آخرین تیشه‌ای بود که ما چهار نفر (برادران قشقایی)بر ریشه فامیل صولت الدوله و ایل قشقایی زدیم.

در همه این دوره های تاریخی وی و برادرانش در عین دشمنی با انگلیسی ها،  با کنسول انگلستان در شیراز و ماموران انگلیسی در فارس در ارتباط مستقیم و غیر مستقیم بودند. و سعی داشتند که از رو در رویی با انگلیسی ها پرهیز کنند و در مواردی ناصرخان آمادگی خود را برای هماهنگ کردن اقداماتش با سیاست های انگلستان در فارس با ماموران انگلیسی سخن گفته است.

۴. پایان کار : ناصر خان و برادرانش برای سالهای دراز دور از ایران در تبعید بودند. یکی از اهداف و آرزوهای محمدناصرخان برکناری شاه و انتقام از او  بود. این آرزوی ایلخان قشقایی، توسط انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ برآورده شد. وی و برادرش خسرو خان در بهمن ماه ۱۳۵۷ بعد از ۲۵ سال دوری از کشور به ایران برگشتند.  ناصر خان همراه برادرانش درغیاب حکومت شاهنشاهی در آغاز کار با دولت موقت و حکومت تازه ایران همکاری کامل داشتند و این  همکاری زیاد دوام نیاورد زیرا که با وجود حمایت های اولیه ناصرخان و برادرانش از نظام جمهوری اسلامی ایران پس انتخابات مجلس شورای ملّی در سال ۱۳۵۹  روابط آنان تیره شد. هنگامی که خسرو قشقایی از یکی از شهرهای قشقایی نشین فارس انتخاب و به مجلس وارد شد و اعتبار نامه وی توسط نمایندگان  جدید مجلس رد شد و به دلیل اتهامات وارد به وی - نیروی نظامی  دولت در صدد دستگیری خسروخان برآمد ، او فرار کرده و به میان ایل قشقایی رفت. به همین سبب روابط برادران قشقایی با حکومت وقت تیره شد و سر انجام به درگیری نظامی بین آنان منجر شد که در پی آن ناصرخان  از ایران فرار کرد و برادرش خسرو قشقایی دستگیر و اعدام شد. بنا بر این آخرین ضربه وارده به خاندان قشقایی بسیار سنگین و جبران ناپذیر شد.

ناصرخان پس  از فرار از ایران در آمریکا مقیم شد و در سال ۱۳۶۱  در دیار غربت فوت کرد. در حالی که دو برادر دیگرش محمد حسین خان و ملک منصور خان که در فعالیت ها اخیر سهیم نبودند در ایران باقی ماندند.

به این ترتیب دوران فعالیت سیاسی ناصرخان که بیش از نیم قرن ادامه داشت در سال ۱۳۶۱ به پایان خود رسید و دودمان وی که به مدت بیش از سه قرن بر ایل قشقایی تسلط و فرمانروایی داشتند به تاریخ پیوستند.

نوشته های این کتاب تشریح جزییات این دوران چهارگانه است که در چهار فصل بر اساس مدارک و مستندات قابل دسترس تا این زمان نگارش و تدوین شده است. نوشته ها همگی بر طبق مدارکی است که اغلب در مکاتبات دولت های ایران، انگلستان و آمریکا بکار گرفته شده اند و یا در کتاب ها و مقالات منتشره در این دوره ها می باشد که همه ی آن ها در زیرنویس هر مطلب قید شده است . امید است که محتویات کتاب اطلاعاتی برای آشنایی گوشه ای از تاریخ ایران و ایل قشقایی در دسترس علاقمندان قرار دهد.

بهمن ماه ۱۳۹۸

اتاوا – کانادا

نوروز دَرداری (فولادی)

کتاب سرگذشت سیاسی ناصرخان قشقایی , صولت الدوله قشقایی  را می توانید سفارش دهید:

https://www.blurb.ca/b/11019771-political-biography-of-naser-khan-qashqai?filter=bookstore

https://www.blurb.ca/b/9209413-political-biography-of-sowlat-al-dowleh-qashqai

نقش ایل "قشقای" در جنگ باستانی تروای یونان

قوم قشقا در اسناد تاریخی یونان

جنگ تروا (به انگلیسی: Trojan War) (سدهٔ ۱۲ یا ۱۳ پیش از میلاد) یکی از بزرگترین جنگ‌ها در اسطوره‌شناسی یونان باستان است. و در این داستان ها، نبرد بین مردم آخایی و کوچ‌نشین‌های یونانی تروآ از این روی رخ داد که پاریس فرزند پریام شاه تروآ که مهمان منلوس شاه اسپارت بود ، هلن همسر وی را ربود و با خود به تروآ برد. مهمترین منابع مربوط به این جنگ دو اثر منظوم ایلیاد و ادیسه می‌باشد که منسوب به هومر هستند که در ۹ تا ۶ صده پیش از میلاد سروده شده‌اند.

در سال 1870 میلادی، هاینریش شیلیمن، باستان‌شناس آلمانی، شروع به حفاری تپه‌ای در هیسارلیک در چند کیلومتری تنگه داردانل کرد (مکان احتمالی شهر تروای باستان)، وی به بقایای یک محوطه‌ای باستانی دست یافت. در واقع بررسی بیشتر این محل آشکار کرد که در این محوطه نه یک شهر، بلکه چند شهر روی یکدیگر قرار گرفته‌اند، و هر چه حفاری عمیق‌تر باشد، بیشتر در تاریخ به عقب می‌رویم. گرچه هیچ دلیل واضحی برای ترک و بازسازی این شهرها در دوران باستان هنوز وجود ندارد، مشخص است که این شهرها پایانی تراژیک داشته‌اند. در این میان در یکی از این شهرها که به سال 1200 پیش از میلاد بازمی‌گردد نشانه‌هایی حاکی از آن است که این شهر توسط یک نیروی نظامی با خاک یکسان شده است. 

اکتشافات شیلمان و باستان شناس‌های بعدی علاوه بر اثبات وجود تاریخی شهر تروا و جنگ تروا، نشان داد که ماجرا آن طور که در افسانه آمده است نیست،  و جنگ تروا تنها برای نجات یک زن نبوده است. شهر تروا که در جنوب تنگه داردانل (در پایین استانبول امروزی) قرار داشت در آن زمان ها از موقعیتی سوق‌الجیشی برخوردار بوده و تنها راه عبور و مرور از دریای سیاه به دریای اژه و برعکس را تحت کنترل داشته است. در واقع یونانی‌ها برای جلوگیری از قدرت مردم تروا که در حوزه ( مردم آناتولی ) قرار داشت و برای توسعه قدرت خویش در این دیار و حفظ منافع خودشان در دریا بوده که به تروا حمله کرده‌اند. در واقع این جنگ، سر آغاز نبردهای دنیای شرق و غرب بوده است.

در این جنگ تروا که مصادف با حملات هیتّی ها در شمال کشور هیتّی و جنوب شرقی دریای سیاه بود، و گویا هر دو کشور یونان و هیتّی قصد داشته اند که همه ی اقوام ساکن در کناره های دریای سیاه و اژه را در هم کوبیده و از شر اقوام غیر از هند اروپایی در این دیار خلاص شوند.

جنگ تروا 10 سال طول کشید؛ از 1194 قبل از میلاد تا 1184 قبل از میلاد. هومر شاعر یونان باستان می‌گوید با افسانه تروا عصر افسانه‌ها تمام شد و عصر آهن شروع شد.

اکتشافات باستان‌شناسی هم اینک نشان می‌دهد که آتش سوزی بزرگ تروا در پایان عصر مفرغ بوده و همین جنگ بزرگ بوده که بشر را به استفاده از آهن و شروع «عصر آهن» رهنمون شده. (در اشعار «ایلیاد» نصف کشته‌ها توسط «مفرغ بی رحم» کشته شده‌اند.) مثل همیشه مشکلات باعث پیشرفت هم شده و مشکلی به این حجم و ابعاد ، یعنی 10 سال جنگ ، مسلما ً تأثیر زیادی در زندگی بشر داشته است (در تمام طول قرن بیستم فقط یک جنگ، یعنی جنگ ویتنام بیشتر از 10 سال طول کشیده است).

 آخرین نبرد دولت هیتّی با مردم آناتولی در همین ایام، ابتدا در خشکی آغاز شد، هر چند که در تاریخ اغلب آن ها را(مردم دریا) می خوانند، اما اکثریت مردم این دیار ساکن خشکی و کناره های دریا بودند. برای همین برخی از مورخین آن ها را «مردم دریا و خشکی» می نامند که باز گو کننده بهتری برای معرفی این اقوام می باشد.

مردم «قشقا» در شمال سرزمین (هیتّی) زندگی می کردند که بین دریای سیاه و همین بخشی که نبرد آخرین در آن صورت گرفت، قرار داشت. اقوام «آشووا و آرزاوا و لوکا - در جنوب کشور  و مابین دریای «اژه» و سرزمین هیتّی ساکن بودند که مورد حمله یونانی ها قرار گرفتند.

«میکانیان که قومی یونانی و در جزایر یونانی این منطقه بودند، دریای اژه را تصرف کرده و  اقوام آناتولی را از سوی دریا مورد حمله قرار دادندو شهر تروا در مرکز این حملات قرار داشت.  برای مقابله با این حملات زمینی و دریایی، همه ی اقوام ساکن این دیار؛ از هر رنگ و پوست و زبان و حکومت گرد هم آمده  و اتحادیه را بر علیه یونانیان مهاجم پایه گذاری می نمایند.

شواهدی و دلیلی در دست نیست که نشان دهند، آیا قبلا شهری از شهرهای این منطقه مورد حمله مردم آناتولی قرار گرفته بوده است یا نه؟ و آیا این حمله تلافی جویانه بوده است؟ اما نتایج این نبردها سبب ویرانی بسیاری از شهرهای این دیار شد و از آنان خرابه ای بر جای گذاشت. و یکی از آن ها هم همین شهر معروف تروا (Troy) در حماسه هومر می باشد.

یکی از مورخین نیز در این باره چنین نوشته است: آن چه که در این میان نادیده گرفته شده است، این واقعیت است که مردم  عحوبه و غارتگر آناتولی که در حوزه بالکان حضور  داشتند و به همراه گروهی خارجی ،که در  این دیار مستقر بودند، در جنگ تروا شرکت داشتند. و تنها اقوامی که در بخشی از این گروه انقلابیون را تشکیل می دادند، اقوام، «آپشلای» - «“قشقا»  و «اورامی » بودند. و شاید همین مردم مسبب تجزیه و سرانجام باعث نابودی امپراتوری بزرگ هیتّی شده باشند. شرکت کنندگانی که اصلیت بالکانی داشتند همه با ابواب جمعی خود، در سالهای گوناگون قبل از این آشوب ها و درگیری ها به این سرزمین آمده و ساکن این دیار بوده اند.

اسناد تاریخی در جنگ تروا Troy

خانم آلیس استوگیاناکیس » باستان شناس یونانی در کاوشهای خود که در سالهای 1960 م، (نود سال پس از اولین حفاری در این دیار) در حفاری های «اِدِسا»  به عمل آورده و اسنادی  در مورد قوم بریگوی  از اقوام سنتی باستانی به دست آورده است. این اسناد کشف شده، نشان می دهد در برهه ای از تاریخ باستان، قوم  (بریگوی ) در مبارزه و از میان بردن کشور باستانی هیتّی، با مردم قشقا،  همراه بود و در این کار نقش داشته است. وی  از حاصل دستاوردهای باستانشاسی خود خلاصه ای را در  یک مقاله در مجله تاریخچه ادساها  چاپ کرده است که ما فشرده ای از آن را در این بخش مورد استفاده قرار می دهیم:

" بر اساس حماسه های اساطیری رزمی، اودیسه(اودیسئوس) به سرزمینی به نام «تسپروتیا » آمده و مدتی را در آن دیار اقامت داشت  و با ملکه  این دیار به نام «کالایدیک»  ازدواج می کند و از او یک پسر به نام  «پولی پوتوس »  به دنیا می آید. اودیسه، رهبر جنگ با قوم (بریگوی – بریگی ) را بر عهده داشت، اما در این نبرد شکست خورد ،چون «آرس – Ares» در میان دشمن بود. آتنی ها برای کمک به یاری او شتافتند، در حالی که خدای جنگ در نبرد دیگری مشغول بود، تا این که آپولو آن ها را از هم جدا کرد. وقتی که «کالایدیک – Kallidike»  همسر اودیسه فوت می کند، اودیسه به موطن خود «ایتاکا -  Ithaca» بر می گردد اما پسرش «پولی پوتوس Polypoetes»    را به فرمانفرمایی «تسپروتیا – Thesprotia» باقی می گذارد.

در این کاوش ها نوشته هایی در باره «موشکیi» در سرزمین «هیتّی» به این شرح به دست آمده است:

" این امر سبب شد که،  سرزمین هیتّی از همه طرف آسیب پذیر شده و مورد حمله قرار گیرد. و در سال 1180 پیش از میلاد، مورد یک حمله و هجوم  گروهی از اقوام مخالف قرار گیرد که با مشارکت، اقوام «قشقا »، « بریگی ها » و « لوویانس » شکل گرفته بود، آن ها در این نبرد، شهر « خاتوشا - هاتوشا » (پایتخت اولیه دولت هیتی) را به آتش کشیده و امپراتوری هیتّی را با سابقه طولانی خود با خاک یکسان کرده و  از تاریخ جهان برای همیشه حذف کردند.

در سال 1160 پیش از میلاد، اوضاع سیاسی آسیای صغیر، بسیار متفاوت از 25 سال قبل از آن بود. در این سال آشوری ها، در حال جدال با موشکو (موشخو) بودند. و برای بیرون رانده آنان از ارتفاعات آناتولی به سوی  بین النهرین شمالی در جنگ و ستیز بودند. و به نظر می رسد که در این زمان، مردم قشقا ، دشمن دیرین هیتّی ها، که در ارتفاعات شمالی بین سرزمین «حاطّی » و دریای سیاه زندگی می کردند، به زودی بر علیه هیتّی به آنان(آشوری ها) پیوستند . «موشکو – یا موشخو) ها که ظاهرا از غرب به «کاپادوسیا » تاخت و تاز می کردند، با شواهد جدیدی که به دست آمده است، نشان می دهد، که آن ها قومی در حوزه بالکان  بوده اند و باید همان «بریگز- » باشد. که  توسط مقدونی ها مجبور به مهاجرت شده اند.. مقدونی ها، از کوه های « اپی روس – Epirus» [1] در سال 1500 پیش از میلاد، به این دیار رسوخ کرده و قوم بریگ  را مجبور به ترک دیار خود کرده اند..

(به نقل از کتاب  تاریخ گمشده قوم قشقا)

http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:TO3SH8MRaccJ:ancient-medieval-macedonian-history.blogspot.com/2008/10/phrygians-bryges

 [1]  منطقه ای در جنوب شرقی بالکان بین یونان و آلبانی قرار دارد - م

سرانجام روزنامه نگار و نماینده مجلس شورای ملی در زمان رضا شاه

سرانجام روزنامه نگار و نماینده مجلس شورای ملی در زمان رضا شاه

روزنامه ایران آزاد روزنامه‌اى بود با گرایش سیاسى، اجتماعى که از 1300 ش در تهران منتشر مى‌شد. ایران آزاد از همان ابتدا با انتشار مقالات تند مورد توجه مردم قرار گرفت و به طرز کم سابقه‌اى خواننده پیدا کرد و به دلیل چاپ مقالاتى علیه حکومت چند بار توقیف گردید و مدیر مسئول آن تبعید شد. روزنامه ایران آزاد با مدیریت و صاحب‌امتیازى سید ابراهیم ضیاء الواعظین انتشار مى‌یافت. سید ابراهیم ضیاء الواعظین در 22 خرداد 1237 در شیراز دیده به جهان گشود. تا بیست و پنج سالگى در زادگاهش به تحصیل پرداخت و تحصیلات قدیم را تا حدود مدرسى آموخت و به کسوت روحانیت درآمد. همان ایام به هندوستان رفت و در کلکته با سید جلال الدین مؤید الاسلام مدیر روزنامه حبل المتین همکارى کرد. در 1293 ش به ایران آمد و در ایام جنگ جهانى اول به دلیل ایراد سخنرانى‌هاى ضد انگلیسى در شیراز، در 1295 ش با تسلط انگلیسها به فارس مدتى توسط آنان زندانى گردید. ضیاء الواعظین پس از آزادى در اواخر سال 1295 ش به تهران آمد و در 1300 ش روزنامه ایران آزاد را انتشار داد و به نگارش مقالات تند و آتشین در آن روزنامه پرداخت. ایران آزاد براى اولین بار در آبان 1301 پس از آن نیز در دى 1301 براى مدت کوتاهى از انتشار بازماند.

همین روزنامه در اواخر سال 1301 به دلیل درج مقالات «وضعیت پوشالى- مجلس پوشالى- اکثریت پوشالى» و زیر سئوال بردن حکومت احمد شاه قاجار و دولت وقت توقیف شد و ضیاء الواعظین و همکارش موسوى‌زاده که در روزنامه پیکار مقالات تندى علیه حکومت مى‌نوشت از سوى احمد شاه به محکمه فرستاده شدند. در محاکمه مزبور، که در 10 بهمن 1301 تشکیل شد، شیخ رضا دهخوارقانى، حسین همدانى، سید هادى نورى، شریعت‌زاده و شیخ على اکبر مازندرانى اعضاى هیأت حاکمه بودند. پس از پایان جلسه، احمد شاه که پى برد این موضوع ممکن است وسیله تبلیغات سوئى به دست دشمنانش بدهد و یا بر اثر اقدامى حاد جاروجنجالى برپا گردد به تبعید ضیاء الواعظین به سمنان و شیراز و موسوى‌زاده به یزد رضایت داد. در همان ایام، فرخى یزدى در حمایت از ضیاء الواعظین و موسوى‌زاده در روزنامه‌اش طوفان در مقاله‌اى با عنوان «در راه آزادى» از ضیاء الواعظین و موسوى‌زاده حمایت کرد.

ضیاء الواعظین پس از دریافت حکم عازم سمنان و پس از مدتى رهسپار شیراز گردید. در دوران تبعیدش در شیراز از سوى مردم و ایل قشقایى و در نتیجه پافشارى صولت الدوله قشقایى به نمایندگى مجلس شوراى ملى در دوره پنجم انتخاب شد و در شهریور یا مهر 1302 به تهران آمد. او در دوره‌هاى ششم و هفتم نیز به نمایندگى از سوى مردم آباده در مجلس حضور داشت.

ضیاء الواعظین در اسفند 1302 انتشار روزنامه ایران آزاد را از سر گرفت اما گرفتاریهاى سیاسى و اشتغال به امور نمایندگى مانع از آن بود که وى ایران آزاد را به‌طور مرتب منتشر کند لذا تعداد شماره‌هاى منتشر شده روزنامه مزبور در طول حدود سه سال انتشار به صد و بیست شماره رسید و متوقف شد. ایران آزاد دوباره از شهریور 1309 هر روز عصر، به استثناى روزهاى تعطیل، انتشار یافت و از آن به بعد به یکى از روزنامه‌هاى مهم و کثیر الانتشار پایتخت تبدیل گردید. ایران آزاد در آخرین سال انتشارش (1310 ش) روزهاى شنبه، دوشنبه و چهارشنبه و در چهار صفحه به قطع بزرگ انتشار مى‌یافت. سردبیر آن عرفان و مدیر داخلى آن س. عبد الغنى بوده است.

در اوایل سال 1311 ش ضیاء الواعظین به انتشار سلسله مقالاتى با عنوان «اى مرد بزرگ» در ایران آزاد پرداخت و در آن مقالات از رضا شاه انتقاد کرد. درج این مقالات به توقیف همیشگى روزنامه ایران آزاد انجامید و ضیاء الواعظین نیز که دوره نمایندگى‌اش پایان یافته بود از سیاست کناره گرفت و گوشه‌نشینى اختیار کرد. او در 1315 ش براى تأمین معاش در میدان بهارستان مغازه خواروبارفروشى باز کرد و سرانجام در 3 خرداد 1322 در تهران درگذشت. ضیاء الواعظین در دوره نمایندگى‌اش به تأسیس مدرسه صنعتى فارس اقدام کرده، خود نیز براى مدتى ریاست آن را به عهده داشت. (برزین، شناسنامه مطبوعات ایران، ص 67؛ پارس، (روزنامه)، شم 4356 (اردیبهشت 1359)، ص 3؛ صدر هاشمى، تاریخ جراید و مجلات ایران، ج 1 و 2، صص 318 تا 324؛ مرسلوند، زندگینامه رجال و مشاهیر ایران، ج 4، صص 237 تا 239).